รัชทายาท

รัชทายาท

(太子)

Story : เฟิงน่ง

Illustration : หวางอี

Status : Thai Version by FU

Price : 250 Baht / issue

-----------------------------

กว่าจะมาเป็นเล่ม

ชอบ รูปเล่ม จริงๆ ค่ะ

การยิง spot uv ของเล่มนี้

สวยถูกใจเป็นที่สอง ของหนังสือนิยายทุกเล่มเท่าที่เคยเจอมาเลยค่ะ

ด้านดอกเบญมาศด้านหน้า(เดามั่วนะคะ)

ที่คร่อมมาถึงสันปกด้านล่าง

และดอกเหมยด้านหลัง(นั่งทางในอีกเช่นกัน)

ที่คร่อมมาถึงสันปกด้านบน

สวยประทับใจจริงๆ ค่ะ

กับ layout ด้านใน

ที่ย้ายรายละเอียดเกี่ยวกับตัวหนังสือไปไว้ด้านหลัง

ทำให้ข้างหน้าดูราบเรียบ งดงาม และมีมนต์ขลังมาก

เนื้อในก็ไม่เหลือพิมพ์ผิดกับตัดคำไม่สวยไว้ให้คนอ่านจับผิดเลย

เดี๋ยวนี้ทีมงานโปรขึ้นทุกวัน ^^

ภาพปก ก็จับใจ สีหน้าตราตรึงอย่างว่าจริงๆ ค่ะ

สีหน้าสีตาเส้นผม คมกริบ ส่ออารมณ์ลึกล้ำ

ในขณะองค์ประกอบอื่น ดูละลายๆ

คล้ายอยู่ในฝันแสนหวานอันเจ็บปวดก็ไม่ปาน

ชายเสื้อ ชายผ้าผูกผมงี้...

แล้วสีเสื้อของเคะที่ยังกับสะท้อนสีเสื้อเมะมานิดๆ

โอยยย ทั้งเล่มมีภาพเดียวก็สุดคุ้มแล้ว T_T

--------------------------------

กว่าจะมาเป็นเรื่อง

ตอนแรกๆ อ่านไป 1/3 เล่ม ก็คิดว่า ทำไมดำเนิน เนื้อเรื่อง เร็วจัง

ผิดวิสั๊ยยยย ผิดวิสัย

แต่กรองดูดีๆ นี่มันยังไม่ไปไหนเลยนี่นา !

จับเข้ากรง >> ปลุกๆ ปล้ำๆ >> เปิดม่านโชว์ตัวป่วน >> ลากมาไว้ข้างตัว

พระ-นายยังไม่ได้พูดอะไรเป็นเรื่องเป็นราวนอกจากอิ๊ๆ อ๊าๆ สักคำ - -'

คงเนื่องจากเป็นซีรี่ส์ 5 เล่ม ที่ปล่อยออกมาพร้อมกันทีเดียว

เนื้อหาก็คงโดนตัดเป็น 5 ส่วนอย่างชัดเจน

เพราะในเล่ม 1 นี้ ดูจะยังไม่มี conflict เด่นชัดของเรื่อง

น้ำหนักต่างๆ ก็ยังไม่ชัดเจน

เป็นการปูพื้นสถานการณ์ แสดงความสัมพันธ์ นิสัยของตัวละคร

และหยอดทิ้งไว้ให้สงสัยอยู่หลายจุดมากกว่า

ฮิฯ อดสงสัยไม่ได้เลยว่า

ฮ่องเต้ท่านจะมีบทบาทไหม?

การที่ถูกเอาอำนาจมาพาดพิงให้เกิดเหตุการณ์ในเรื่อง

ย่อมเป็นความปกติค่ะ แต่มีหลายอย่างเหลือเกินที่ฮ่องเต้

ในเรื่องนี้น่าเอะใจ ราชโองการก็ถูกนำมาใช้จนเฝือมาก

และคำสั่งบางประการ ก็ดูมีเลศนัยพิก๊ล

อาร์ทตัวแม่ทุกคน จะซูเฟย ลี่เฟย โน่นนี่เฟยก็ดี

ล้วนถูกพูดถึงให้เหมือนจะได้มีบทบาทได้ก้าวก่ายในเล่มอื่นทั้งสิ้น

ประกอบกับ talk หลังเล่มด้วย เลยกะว่าคงได้เห็นฝีไม้ลายมือกันแน่ๆ

อ่านจบ คิดเหมือนกับคุณเฟื่องผู้แปลเลยค่ะ

ว่า โอ๊ย โย๊ย โย๋ คุณเฟิงน่งแหวกม่านประเพณีแล้ว! >o<

เพราะเรื่องนี้ ทั้งความคิดจิตใจ

และบทพูดของไข่มุกในอุ้งมังกรนั้นน้อยนับคำได้

เรียกได้ว่าทุ่มเทให้ตัวมังกรเองและแฟนเซอร์วิสมากๆ

เช่น ฉากเรียกน้ำตา (แต่ทำไมมันร้องไห้ง่ายกันนัก)

และอารมณ์อัดเก็บกดสองสามฉาก

ที่แสดงความเป็นเด็ก อยากได้ อยากมี อยากเป็น

หนูจะอ๊าวว หนูจะเอา

เหล่านี้...เมะคร่ำครวญในใจได้คบกริบเลือดซิบๆ เลย

กับที่คิดเหมือนกันอีกอันคือการให้ความสำคัญในครอบครัว

ชนิดแยกแม่ ก็แยกเลือดแบบนี้

ข้อเท็จจริงที่ว่าถึงการ incest หมดไปแทบไม่รู้ตัว

โดยเฉพาะในสังคมโบราณ และอย่างยิ่งเป็นสังคมจ้าวด้วยแล้ว

เทียบกับความรู้สึกของคนในสังคมปัจจุบันไม่ได้เลย

ยิ่งชัดเจนเมื่อเอามาอ่านเทียบกับพวกนิยายปัจจุบันที่เป็น incest

การเน้นเรื่องศีลธรรมด้านนี้ผิดกันมากทีเดียว

ตัวละคร ในเรื่องนี้ ทำให้ฮิฯ หงุดหงิดเหลือเกินค่ะ

จะเมะก็ดี น้องเมะก็ดี ตัวพี่เมะก็ดี

ร้องไห้กันสมชายชาตรีอกสามศอกหกวามากมาย -"-

แถมนิสัยก็...เฮ่อ ลูกแหง่กันทุกคน!

แต่พอระลึกชาติได้ว่า 3 ตัวละครหลักอายุ 16 กันทั้งนั้น

ก็...เออ เข้าใจล่ะ ว่าการที่พระเอกมันน้อยใจแบบนี้

พระน้องมันดิ้นปัดๆ ทุรนทุราย อะไรก็อ้อนแม่แบบนี้

นับได้ว่าสมศักดิ์ศรีวัยวุฒิอยู่

(ตอนแรกพาลไปเทียบกับลำนำ แต่อันนั้นเขารุ่นไลท์เวทกันแล้ว

พวกหนุ่มๆ รัชทายาทนี่ยังเฟเธอเวทอยู่เลย)

สรุป ยังไม่มีอะไรจะให้เครซี่ คร่ำครวญ หวนไห้

คงต้องไปต่อกันเล่มหน้าสินะคะ (แง๊ววว อยากอ่าน!!)