Tales of a Lost Lover ปลายทางของหัวใจ

Tales of a Lost Lover ปลายทางของหัวใจ

( 迷路情人 )

Story : อวี๋

Illustration : เหอเหออู้

Status : Thai Version by FU

Price : 250 Baht

กว่าจะมาเป็นเล่ม...

เคะชนเคะ! 

ออร่าจาก ภาพปก บอกฮิฯ อย่างนั้นแต่แรกเห็น - -' 

แม้ภาพจะสวยเริ่ดดังเดิม แต่หน้าตาคุณหมอปกนี้ 

ยังแมนไม่เท่าน้องโยวปกก่อนเลย 

ในส่วนของ บทแปล ชอบการปรับสุภาษิตมากค่ะ 

จากที่สำนวนของผู้เขียนจะชวนหัวตลอดเวลาอยู่แล้ว 

การได้อ่านบทแปลเล่มนี้ ที่สามารถเอาภาษิตจีนมาเทียบเคียงภาษิตไทยได้ลงตัว 

ทำให้รู้สึกว่า ได้รับการถ่ายทอดอรรถรสมาอย่างหมดจด 

ชื่อไทย กับ layout ก็...หวานซะ 

น้ำผึ้งพระจันทร์ได้อีกนะคะ เส้นพลิ้วๆ แตะแต้มดอกไม้หน่อยๆ 

ชื่อเรื่องก็ฟีลนิยายตาหวาน อารมณ์แ-มใสมากกกกก 

เลี่ยนไปหน่อย... 

กว่าจะมาเป็นเรื่อง... 

เนื้อเรื่อง ตอนแรก 

สารภาพว่าไม่ถูกตาเลยค่ะ ดูงั้นๆ โหลๆ 

แบบที่กะว่าอยากอ่านเป็นเล่มกลางๆ ในกองที่ดองไว้ 

ยิ่งรู้ว่าเป็นเรื่องของตัวจริงจากเรื่องก่อน ที่โดนบทน้ำเน่า 

เอาตัวแทนมาขึ้นแท่นยิ่งแบบ...เฉยอ่ะ - - 

กะว่าจะเอามาเก็บให้ครบชุด 

และอยากรู้ว่าลุงฉายตัวแสบซ่อนซ้อนแผนอะไรเอาไว้อีก 

เลยบทแรกเปิดแบบ ไม่ได้คิดได้หวังอะไร... 

แต่ไหงๆ อ่านไปแล้ววางไม่ได้ +_+ 

ใครจะไปคิดว่าเนื้อเรื่องติดตลก พ่อแง่แม่งอน 

ฮันนีมู๊น ฮันนีมูน จนแทบกลายเป็นขำขันฮาๆ 

จะสามารถฝังความรู้สึกดราม่าลงไปได้มากมายแบบนี้ 

และกลายเป็นเล่มที่ คาดหวังได้ อย่างไม่ได้ตั้งใจแม้แต่น้อย 

น้องเคะ มีทั้งที่ถูกตา และส่วนที่ไม่ถูกใจ 

ความคิด การกระทำเอ๋อๆ หลายอย่างนี่ ฮามาก 

ไม่คิดเลยว่าเนื้อเรื่องนี้ หน้าปกนี้ จะสามารถทำให้ขำแตกออกมา 

อย่างการเปรียบเทียบตัวเองที่แบกคุณหมอหนักๆ 

ว่าเข้าใจความรู้สึกของสัตว์ชนิดหนึ่ง คือ...ก่อนจะถึงประโยคนี้ 

ฮิฯ จินตนาการไว้ว่าคงเจอคำเปรียบเทียบเลิศๆ หรูๆ 

จะแบกภูเขาขึ้นครก หรือขี่ตั๊กแตนจับช้างก็ว่าไป 

แต่นี่...คุณเธอเปรียบตัวเองเป็น หอยทาก! หอยทาก! 

แถมยังยกย่อง เห็นอกเห็นใจน้องหอยทากอีก...ฮิฯ ยอมเลย 

ขำจริงๆ ค่ะ ซีนนี้ กับอีกหลายฉากมากมาย 

หรือจะเป็นตอนที่กำลังกุ๊กกิ๊กกับคุณหมอครั้งแรกก็ดี 

น้องเคะผู้ไร้เดียงสา(?) ในบทบาทการถูกกด 

มีการคิดว่าตัวเองไม่ฉีกไม่ขาด เนื่องจากขนาดของคุณหมอมัน... 

เมื่อเทียบกับคนก่อน...โฮกกกกกก แบบว่า...ก่งก๊งแตกอีกแล้วนะลูก! 

หลายๆ จุดที่พบเจอแบบนี้ล่ะค่ะ จะไม่รักน้องเคะก็ไม่กล้าแล้ว 

(เข้าใจอารมณ์คุณหมอมาก -_-' ถูกใจคำพูดของคุณหมอเกี่ยวกับความเอ๋อของน้องเคะตรงนี้ด้วย) 

ในส่วนที่ไม่ชอบก็คือ คิดสั้นได้อีกจนน่ารำคาญ 

เข้าใจนะว่าเป็นเด็กขาดความอบอุ่น แต่เรื่องคิดสั้นเนี่ย ขอเหอะ 

คุณแม่ไม่ปลื้มนะเด็กโง่ ! 

จะเรียกว่าคุณหมอเป็น เมะ ผู้ใหญ่ที่สมเป็นผู้ใหญ่มากที่สุดเท่าที่เคยเห็นก็ได้ 

มีทั้งให้ ทั้งรับ ทั้งโกรธ ทั้งแอบแกล้ง มีง้อ มีงอน 

สงสาร เมตตา ทำเป็นฝืน ขี้เก๊กในแบบผู้ใหญ่ กระทั่งเจ้าเล่ห์ 

ล้วนอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่าพอดี สมบูรณ์มาก 

ถ้าหากเป็นมนุษย์คนหนึ่งจริงๆ คุณหมอจะมีเสน่ห์มากเหลือเกิน 

คนไข้ที่แม้ตัวเองจะไม่ชอบหน้า แสดงออกไปก็โจ่งแจ้ง 

ก็การรับมือกับสิ่งนั้นได้อย่างดี มีเหตุมีผล 

และคล้องจองจรรยาบรรณ 

...อ๊าา คุณหมอสุโค่ยค่ะ 

คุณหมอ กับ พี่มุเนะชิกะ (จาก S) และ คุณหมอสุมิ (จาก Lovely Sick) 

นี่แฝด 3 ฝากันได้เลย เลิศมากๆ 

เลี้ยงเธอพันวัน เพื่อเอาไว้ FUN คนเดียวชัดๆ 

(ถ้าแฟนสามก๊กรู้สึกแหม่งๆ ก็ขออภัย)

และที่ ประทับใจ คือ การรับมือความเข้าใจผิดของน้องเคะ 

คุณหมอมีฝีมือมาก ความสงบสยบความเคลื่อนไหวจริงๆ ค่ะ 

นึกว่าจะได้เห็นบทพ่อแง่แม่งอน แต่ที่ได้อ่านมันสนุกกว่านั้น 

สั้นๆ แต่ใช่ และมีชีวิตชีวาอย่างบอกไม่ถูก 

แล้ว ช่องว่างของเวลา ในเรื่องที่สุดแสนจะสมเหตุสมผล 

ก็ยิ่งทำให้เชื่อเหลือเกิน ว่าน้องเคะเป็นคนค่อยๆ หลอมละลาย 

และก่อร่างสาเหตุที่จะรักให้แค่คุณหมอได้ 

ฉากกระทบใจทีนึง คุณหมอก็ย้ำหัวตะปูทีนึง 

ชนิดเรียงออกมาเป็น to do list ได้เลยทีเดียว 

ที่ ผิดหวัง! อย่างแรง! คือส่วนที่อยากอ่านที่สุดค่ะ 

น้องโยวที่โผล่มาพร้อมเลขาลู่ของเธอ 

คือ...นี่มันอาร๊ายยย น้องโยวทั้งท่วงท่า นิสัย ดูเริ่ดเลอเพอร์เฟค 

เป็นผู้ดีขึ้นทุกครั้งที่โผล่มา 

ในขณะที่เลขาลู่ตัวดี แสดงบทบาทตัวเองได้เน่า เหลาเหย่ลงเรื่อยๆ 

นี่แรกสุดชั้นกะซื้อมาเพื่ออ่านบทหล่อนเป็นหลักเลยนะยะ 

มาทำตัวเกกมะเหรก เกเร หวงก้างได้สมองนิ่มอะไรแบบนี้ 

มีแต่จะเชิดชูน้องโยวคู่หล่อนให้สูงๆ ยิ่งขึ้นไปเท่านั้น!! 

แอร๊ยะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ ปวดตับเป็ดย่ะ!! 

(เพื่อความประหยัด ขออนุญาตปวดตับและเซ็งเป็ดในเวลาเดียวกัน) 

สรุปแล้ว 

ฮิฯ ชอบองค์กระกอบของเนื้อเรื่องค่ะ ตัวละคร ทุกอย่างค่ะ

เหมือนกับน้ำสีสดใส ที่โดนหมึกดำหยดลงไปเล็กๆ นิดเดียว

แทรกตัวเป็นกระสายรวมกับน้ำสีใส และทำให้น้ำสีคล้ำลง

แม้นิดหนึ่ง แม้ไม่ใส แต่ความเป็นสีของน้ำยังคงอยู่

อ่านแล้วนึกถึงคำหนึ่งที่เคยได้ยินจากหนัง หรือ นักเขียนผู้ยิ่งใหญ่สักคนนี่แหละเขาชอบเรื่องตลก...

เพราะเรื่องตลกสามารถสอดแทรกความเศร้ารันทด ลงไปอย่างร้าวรานได้

แต่เรื่องเศร้าแทบจะไม่สามารถแทรกความตลกลงไปได้เลย