Bed of Rose

Bed of Rose

( ベッド・オブ・ローズ )

Story : Tokage Ally

Illustrator : Byaku Kotora

Status : Thai Version by NL

Price : 250 Baht

--------------------------

กว่าจะมาเป็นเล่ม...

หลังจากตะหงิดๆ กับปกหลังที่ใช้ font ถั่วงอกแบบลายมือเด็กวัยรุ่นแล้ว

(ฮิฯ ไม่ถูกกันมากๆ ค่ะ อาฆาตเหมือนงูเจอพังพอน T_T

อ่านยากปวดหัวเหมือนเจอภาษาวิบัติ)

ทำให้ไม่ได้คาดหวังอะไรกับนิยายเล่มนี้มาก

ที่ตัดสินใจหยิบมาเพราะติดใจที่คุณอาคะจัง (akatsuki) ทักไว้ว่า

"เคยอ่านแต่แนวฟาโรห์วายแบบไทย สไตล์ญี่ปุ่นจาเป็นไงน้า"

ต้องขอบคุณคุณอาคะจังไว้จริงๆ

แต่ก็ต้องผงะกับความประทับใจแรกเมื่อเปิดหน้าหนังสือขึ้น...

เจอ pin up แล้วอยากจะโวยวาย ว้าย กรี๊ดดด

เค้าใช้กระดาษปาปิรัสมาทำ pin up กันแล้วหรือนี่!! >vvv<,,, 

(ทำตัวเหมือนเคยสัมผัสปาปิรัสมาแล้วเต็มที่) 

เริ่ด สะ มัน เตา มากค่ะเบบี๋ ความประทับใจแรกให้ 5 ดาวเลยค่ะ 

จากติดลบกลายเป็นพุ่งกระฉูดผงาดง้ำค้ำคอพ่อตาแม่ยายมาแบบนี้ 

เปิดประตูร้านอาหารแล้วพบว่าพรม welcome 

กลายเป็น happy birthday ชัดๆ! 

ไอเดียเอาเนื้อกระดาษธรรมดา(ที่ดูแล้วนึกว่ากระดาษเก่า) 

มาใช้ให้เข้ากับยุคของหนังสือแบบนี้ เรียกอารมณ์มากค่ะ...เรียกอารมณ์ 

นึกตะหงิดตั้งนานกับหน้า ปก ...แล้วก็พบว่าผิดกับรูปโฆษณาที่เห็น 

นั่นคือ ไม่มีชื่อคนแต่งกับคนวาดค่ะ... 

คล้ายๆ ซุปลืมเติมเกลือ ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร 

แต่ที่สังเกตขึ้นมา คงเป็นเพราะ ฮิฯ มักจะเลือกนิยายโดยยึดเอาผู้แต่งเป็นหลัก 

เลยได้มาคิดว่าสำหรับเรื่องนี้ ถ้าไม่มาเจอคอมเมนต์จากท่านอื่นก่อน

ก็คงไม่ได้ซื้อเหมือนกัน 

การจัดหน้ากระดาษ ชิดขอบล่างมากเกินไป 

รวมถึงชิดกับสันกลางหนังสือด้วย ทำให้อ่านไม่สบายตานะคะ 

เพราะต้องแหกหน้าหนังสือมากขึ้น จนเส้นเปิดหนังสือบนหน้าปก 

(ที่ติดๆ กับสันหนังสือน่ะค่ะ) 

ถลอกขึ้นเป็นเส้นขาวเลยทั้งที่เพิ่งอ่านแค่รอบเดียว 

ดังนั้นเปลี่ยนเคลือบปกหน่อยน่าจะดีนะคะ 

มันเคลือบบางมากเลย หนังสือคือสมบัติค่ะ 

ยิ่งหนังสือสวยๆ ควรค่าแก่การสะสม 

ฮิฯ เองที่เป็นคนเหงื่อออกมือเยอะ 

นี่ถึงกับต้องเอาผ้าเช็ดหน้าห่อมือเปิดหนังสืออ่านเลยทีเดียว 

เพื่อไม่ให้เหงื่อจากมือทำให้หนังสือบุ๋มตามรูปนิ้ว 

รำคาญสุดจิตแต่ก็ไม่อยากให้หนังสือไม่สวย 

(ซาบซึ้งมานับตั้งแต่อ่านลำนำฯ เล่ม 3 แล้ว 

หนังสือบุ๋มเป็นรูปนิ้วรอยเบ้อเร่อ TT_TT) 

พิมพ์ผิด พิมพ์ซ้ำ ตัดคำไม่สวยนี่เยอะมากเลยค่ะ 

อ่านแล้ว...ส้นสูงสะดุดหมากฝรั่งมากมาย --- -------+ 

สำนวนผู้แต่ง น่าแอบขำอยู่หลายจุดเหมือนกัน 

ที่อ่านมาแล้วสะดุดที่สุดเห็นจะเป็น 

"พระขนงดกหนาแสดงถึงจิตใจที่เข้มแข็ง" ในบทนำ

หัวเราะก๊ากออกมาเลยค่ะ เพราะคิดว่าคิ้วนี่

คนเราคงบังคับให้มันบาง หนา ดูดุ ตรงที่หาง หยักที่ปลาย

อะไรแบบนี้ไม่ได้ ผิดกับดวงตา

จะฝึกให้ดุหรือมองคนรักให้หวานเชื่อมเท่าใดก็ทำได้

ประกอบกับคิดว่าฟาโรห์เอาดินสอเขียนคิ้วให้ดูดุนี่

มันคงจะรับไม่ได้อย่างแน่นอน --- -----" ลิเก๊ ลิเก

ผู้แต่งอธิบายเนื้อเรื่องไม่ค่อยเหมือนนิยาย

แต่กลับไปคล้ายสคริปท์การแพนกล้องซะอย่างนั้น

เมะจะจ้องมองเคะอย่างเครียดเขม็งที

ก็ต้องเริ่มตั้งแต่หันปลายคาง เชิดหน้า วางตาลง มือกระชัมมั่นสันดาบ

อะไรอย่างนั้นเลยค่ะ ทำให้อ่านแล้วเฝือพอสมควรทีเดียว

หรือจะเขียนจนขนาดคนแต่งงงเองอย่างหน้า 23 บรรทัดบนเขียนว่า 

'บรรดาคนเฒ่าคนแก่ที่มักไว้เครายาว'

พออีก 2 บรรทัดต่อมาก็เขียนว่า 

'และไม่มีคนเฒ่าคนชราที่ไว้เครายาวเลยแม้แต่คนเดียว'

ในส่วนของ transition (ขอโทษค่ะแปลไทยไม่ถูก) ระหว่างบทนั้นดีมากๆ

เหมือนจะขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ขลุ่ย แต่ก็แนบเนียน เช่นที่หน้า 69

"จะว่าไปแล้ว...นังผู้หญิงนั่นก็บังอาจมาพูดเหมือนกับว่ารู้ดีไปเสียหมด"

ทิ้งท้ายบทเก่าเชื่อมไปยังบทใหม่ดีมากเลยค่ะ

ส่วนนี้ขอยกนิ้วให้ ยอดเยี่ยมทั้งผู้แต่งและผู้แปล

ผิดกับการเชื่อมระหว่างประโยคต่อประโยคที่ยังเป็นถนนโรยกรวดอยู่เลย

ในภาพรวมของทั้งเล่ม การแปล ยังไม่ไหลลื่นนักนะคะ

ช่วงแรกนี่เหมือนเดินเท้าเปล่าบนชายหาด

ค่อนข้างแข็ง ใช้คำซ้ำ คำเกิน เยิ่นเย้อ

สลับกับมีหลายจุดที่แปลได้สวยจนทึ่ง

แต่พอครึ่งหลังก็มีน้ำทะเลซัดหาดเข้ามาให้พื้นทรายนิ่มน่าเดินขึ้นเยอะ

รู้เลยว่าแปลชินมือมากขึ้น โดยเฉพาะคำราชาศัพท์

และ dialogue ที่อ่านสบายจนเกิดเสียงพูดกันในหัว มองเห็นพัฒนาการชัดเจน

ภาพประกอบ ปกกับ pin up นี่ง๊ามมงาม จนภาพในเล่มชิดซ้ายไปเลย

พระเอกน่ะเหมือนเดิม แต่เคะเหมือนคนละครวาด เสน่ห์ลดลงไปเยอะเลย

โดยเฉพาะ body เกินความลงตัว ผอมแห้ง ข้อต่อเต่งสไตล์นักวาดเกาหลี

คล้ายเอาช่วง body ให้เกาหลีวาด แล้วญี่ปุ่นเอาหัวมากิน

หัวอิ่มเต็ม ปากจิ๊ด จมูกงาม รับกับ big eyes O.O

(เคะญี่ปุ่นมัน big eyes ทุกตัวจริงๆ แอบไปเปิดดูเล่มอื่นๆ มาแล้ว)

--------------------------

กว่าจะมาเป็นเรื่อง...

เนื้อเรื่อง มาเหมือนคลื่น มี heat up , cool down อยู่อย่างครบสมบูรณ์

ในที่ที่เหมาะสม การวางปมเรื่อง

การหยอดพล็อตแต่ละจุดมีกลิ่นอายเฉพาะตัว

แม้สำนวนการแต่งจะยังไม่กินใจเท่าไหร่

แต่องค์ประกอบของความเป็นนิยายแน่นปึ้ก

ตัวบทบาทเนื้อหาไม่สิ้นเปลืองและทำให้เนื้อเรื่องไม่ลอยจนเกินไป

ชื่อตัวละคร อะไร๊...ไม่สมกับเป็นอียิปต์เลย

ไรออส อารอน เซเรส...เหมือนกับดิฉันกำลังวิ่งเล่นอยู่ใน

อาณาจักรขององค์อเล็กซานเดอร์เดอะเกรทก็ไม่ปาน

ยิ่งกระเบื้องโมเสกที่โผล่มากลางวัง...

กับท่านเสนาบดี...จำได้ว่าตำแหน่งอียิปต์มันไม่ได้เอเชียอ้อแอ้อย่างนี้นา

...เฮ้อ สับสนสิ้นดี --_--"

บรรยากาศของเนื้อเรื่องจึงมีเพียงกลิ่นจางๆ ของอียิปต์

ที่ลอยมากับแม่น้ำไนล์และจระเข้ที่ถูกกล่าวถึงเป็นระยะ

ผู้แต่งน่าจะหาข้อมูลมาให้ปึ้กกว่านี้

ฟาโรห์ช่างเป็นไอ้โง่ที่น่ารักน่ายินดีปรีดา

ถึงแม้เนื้อเรื่องจะเน้นยำปณิธานของอารอนจนซ้ำซาก

แต่ความคิดของไรออสที่สอดแทรกอยู่ตามส่วนต่างๆ ของเนื้อเรื่องทุกระยะ

ก็เป็นแรงขับเคลื่อนอารมณ์คนอ่านจนซึ้งได้

ทั้งที่คาแรคเตอร์ของ พระเอก ตัวนี้ตรงตามแบบฉบับเสีย 9 ใน 10 ส่วน

ขนาดที่เดาทางได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

แต่ 1 ส่วนที่แตกต่างออกมานั้นก็สร้างความประทับใจได้ดี

อย่างการที่ฟาโรห์ยอมรับเอาง่ายๆ ว่าทำเกินไปกับอารอนในตอนเตียงกุหลาบ

ไหนจะตอนท้ายๆ ดูเกรงอกเกรงใจเมียผิดกับอิมเมจตอนต้นเล่ม

พอกันกับอารอนที่แรกๆ หงอเกินตัว หลังๆ จะกินหัวผัวเอาอยู่แล้ว

ขัดใจตรงราชินีเนเฟลฮัตกับเซเรส จบกันด้วยดีง่ายเกินไป

เป็นอิฉันคงไม่ยอม อุตส่าห์เสียแรงเฝ้าดูเสียเวลาวางแผนซะดิบดี

แต่ก็ชี้ให้เห็นว่าใช้จมูกคนอื่นหายใจทำอะไรก็ไม่เจริญ (ทำชั่วยังไม่ขึ้นเล้ย)

นับว่าเรื่องนี้ผสมกลมกลืนปมหลายอย่างได้ไว้กลมกล่อม

การปูพื้นฐานทางอารมณ์ฉุนเฉียวของฟาโรห์

ที่ขาดความรักแม้ไม่ได้เป็นเด็กไร้บ้าน

ช่วงรองรับให้ยอมจำนนต่อการกระทำมุทะลุไร้สติ

บวกไปถึงความงี่เง่าเอาแต่ใจได้ชัดเจน

(จะรำคาญก็ตรงแม่ทัพเฒ่าปู่แกนั่งพากษ์เป็น narrater ตลอดเวลา)

ในขณะที่อารอนก็ยึดพระเจ้า พระเจ้า พระเจ้าเป็นสรณะซะจนน่าเบื่อ

ว่าง่ายๆ ก็ เคะ ไม่ถูกใจพอจะอยากเป็นแม่ยกให้เอาเสียเลย

แน่นอนว่าพล็อตที่เกิดจาก การไม่รู้จักความรัก

ความไม่เข้าใจกัน ไม่รู้ตัว และการไม่ยอมรับความรู้สึกของตนเอง

ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด เหมือนเป็นพื้นฐานสำหรับผู้แต่งนิยายญี่ปุ่น

ที่ต้องเขียนให้ได้อย่างนี้ซักเรื่อง

ทว่าการแสดงออกด้วยรายละเอียดเฉพาะของแต่ละบุคคล

ก็สร้างสรรค์เหล้าเก่าในขวดใหม่

ด้วยดีไซน์อันเป็นเอกลักษณ์ออกมาเป็นอย่างดีหลายคนอยู่

ทำให้เป็นหนังสือที่สนุกกว่าการคาดหมายเล่มหนึ่งทีเดียว