Silent Flower

Silent Flower

(寡黙な華)

Story : Yuuri Eda

Illustration : Kaori Yukifuna

Status : Thai Version by BT

Price : 250 Baht

---------------------------

'เป็นใบไม้ใบหนึ่ง ที่ได้จับจ้องดูตั้งแต่ยังเป็นตาอ่อน

แตกยอด ผลิใบ โดนสายลมแรงลูกหนึ่งปลิดออกไปจากกิ่งสูง

และลอยลิ้วไปพร้อมสายลม จากรวดเร็ว เป็นเชื่องช้า 

จนกระทั่งตกลงบนผืนดิน'

ดูจะเป็นคอมเมนต์ที่เวอร์มากเกินไปนิด

ถ้าจะบอกว่าใจความมีเพียงแค่

...ประทับใจ กับความละเอียดอ่อน

ของอารมณ์ภายในหนังสือเล่มนี้ ทุกบท ทุกตอน

ละเมียดละไมนุ่มนวล ใส่ใจทุกรายละเอียดปลีกย่อยของผู้ถอดความ

ทำให้รู้สึกราวกับผู้แต่งมาช่วยแปลเองก็ว่าได้

ที่ถูกใจตั้งแต่เห็นเป็นภาพเล็กๆ ในบอร์ดคือ หน้าปก สีเย็นๆ

ให้อารมณ์ลึกซึ้งของยุคโบราณ

ยิ่งมาเห็นตัวเป็นๆ ที่ปกทำเหมือนสีน้ำเปียกๆ

ฟีลญี่ปุ่นคลาสสิคนี่ทำเอาตอนจับจะจ่ายเงิน มือสั่นเเด๊กๆ

ขอบชื่อเรื่องและชื่อผู้จัดทำทั้งสองด้าน

ที่ประกอบด้วยจุดเล็กๆ เหมือนน้ำค้างนั่น

ทำให้ปกดูอ่อนโยน น่าสัมผัสมากๆ เลยค่ะ

สไตล์การเขียน ก้ำกึ่ง โดยการลงอารมณ์ของตัวละครทั้งคู่

แทบจะพอๆ กัน ยิ่งทำให้เหมือนเข้าไปนั่งอยู่ตรงกลางของคนทั้งคู่

อ่านของใครก็อินไปกับความรู้สึกขณะนั้น

ยิ่งพ่อพระเอกก็น่ารักเสียไม่มี

(ชอบช้างตกมัน ที่มาสำนึกผิดภายหลังว่าเหยียบเจ้าของตาย)

แน่นอนว่าพอท้ายบทเท่านั้น ฟืดฟาดฟ่อดแฟ่ดไปตามระเบียบ

เห็น ชื่อตอน แต่ละตอนแล้วเจริญตาเจริญใจมากๆ

ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้หวือหวา บอกเนื้อหาภายในค่อนข้างชัดเจน

แต่หลังจากอ่านจบแต่ละตอน แล้วกลับมาดูชื่อตอน

กลับรู้สึกว่าเพอร์เฟ็คอย่างประหลาด

ไม่บอกมากเกิน ไม่เก็บน้อยเกิน แค่อ่านชื่อตอนก็เหมือนเห็นตัวละคร

วิ่งมาแสดงเป็นฉากๆ อยากลากน้อง ลี จุน กิ มา เล่นเรื่องนี้จริงๆ

ยิ่งอ่านโพสสคริปต์ของผู้แต่ง

ยิ่งชื่นชมในความสามารถของการถ่ายทอดมากนัก

บรรยากาศของฉากแต่ละฉากไม่มีหลุดลอย 

ฉาก กลางสวนก็เหมือนได้กลิ่นดอกไม้จริงมาจ่อมจมอยู่ใต้จมูก

เจอฉากที่บรรยายว่าคุนิฮิโกะได้กลิ่นลิลลี่ลอยมา เผลอสูดจมูกฟุดฟิด

แถมรู้สึกได้กลิ่นหอมเย็นไปเองเช่นกัน!

(นึกถึงตอนอ่าน the ring เล่มแรก ฉากที่ดูวีดีโอแล้วอุ้มเด็กตัวแดงๆ อุ่นๆ

ในอ้อมแขนก็อุ่นเหมือนกัน แต่ขนลุกซู่ ตอนตีสองเสียด้วยซิ)

อ.คาโอรุ ยูกิฟุนะ เสกสรรค์ปั้นแต่งมาได้ตรงตามจินตนาการจริงๆ

น้องลิลลี่ขาวงดงามมาก ยิ่งตอนผมยาว...

ยิ่งสวยบริสุทธิ์จริงๆ ลึกล้ำ และ ลึกรส

แต่ ภาพ ของพระเอกนี่สิ เหี้ ยมเกินจริงไปหน่อย

นึกถึงหน้าเวลาอ่อนโยนยากไปนิ๊ดส์

...ว่าแต่...อยากเห็นหน้าคุณหมอจัง โรคแพ้แว่นกำเริบ

ส่วน ข้อขัด ในด้านการแปลคงมีนิดเดียว

คือรู้สึกขัดๆ ที่คุนิฮิโกะเรียกตัวเองว่า 'ฉัน'

พร้อมๆ กับขานชื่อสุดที่รักว่า 'คุณ'

อ่านแล้วแปร่งๆ แต่พอนึกว่าถ้าได้ลองแปลเอง

ก็คงไม่รู้จะหาคำไหนมาแทนได้ดีกว่านี้เช่นกัน

จะใช้ 'นาย' ก็ดูห้วนเกินไป

กับดอกไม้ที่ตนอุตส่าห์ให้ความสำคัญมาจนเท่านี้

เป็นเวลาเดียวที่ทำให้รู้สึกว่าคำฝรั่งช่างสะดวกสบายนัก

i อย่างนั้น you อย่างนี้

ตั้งแต่ยาจกยันเจ้าฟ้า

เสียดาย อีกนิดที่ไม่มีที่คั่นหนังสือแถมให้นะคะ T_T

และขอนั่งยันนอนยัน(พอดีนอนอ่านแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นท่านั่ง)

ว่าคุ้ม 250 บาทจริงๆ

ให้ 9.5 / 10 เลยค่ะ