Unbalance X Sadism

Unbalance X Sadism 

アンバランス×サディスト

Story : Yumi Sueyoshi

Illustration : Shungiku Nakamura 

Status : Thai Version by CB

Price : 240 Baht

   

รูปเล่ม

ซื้อมาด้วยชื่อเรื่องถูกโฉลกกับรสนิยมส่วนตัวเป็นที่ยิ่ง

เจอคำพิมพ์ผิดไม่เกิน 10 แห่งค่ะ

ส่วนปกหลังที่มีสี่เหลี่ยมๆ ก็ให้ความเป็นวัยรุ่นดี

ถ้าใช้เป็นสีชมพูที่เจิดจ้ากว่านี้น่าจะสะดุดตามากขึ้น

สไตล์การแต่ง

เขียนเหมือนจะให้มีปม แต่แล้วก็ไม่เอาปมเรื่องที่เขียนไว้ไปทำอะไร

ทั้งตอนที่เมะบอกว่าที่ตัวเองรีบกลับไปหลังจากทำ - ปิ๊บ - ครั้งแรกนั้น

เพราะมีเวลาไม่พอ ไอ้เราก็ลุ้นๆ

ว่าตกลงแอบไปทำสวีทหวานอะไรไว้...

คงจะเผยไต๋ไว้ตอนหลังของเรื่อง

ปรากฏว่าเหมือนถูกลืมไปเลย

แถมคาแร็คเตอร์ตั้งหลายตัวที่สร้างมาทิ้งๆ ขว้างๆ

เหมือนจะได้ใช้ ก็ไม่ได้ใช้

โดยเฉพาะพี่ทาคุ นึกว่าจะมีบทบาทที่สร้างจุดหักเห

ส่งเสริมความเท่ทึ่งในตัวเมะมากกว่านี้

กลับเหมือนเอาคุณยายหน้าร้านขายบุหรี่มานั่งโน้มน้าวให้ฟัง

มึนกับสถานที่มาก โดดไปโดดมาไม่มีปี่มีขลุ่ยซักเท่าไหร่

อ่านไปก็งงไปว่าเอ๊ะ มันย้ายที่ย้ายทางกันตั้งแต่ตอนไหน

มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง หรือที่นี่มันที่ไหน O.o

การแปล

ขาดความต่อเนื่องกับเหมือนไม่เต็มอารมณ์ไปนิดค่ะ

อย่างฉาก - ปิ๊บ - ที่ควรจะอ่านได้เพลิดเพลินร้อนรุ่ม

กลับ...เช้ย...เฉย =_=" คือมันไม่เห็นภาพหลากสีสันอยู่ในหัวเลย

(ยกเว้นฉากสุดท้าย)

ไม่ใช่ว่าแปลไม่ดีนะคะ เพียงแต่...

มันรู้สึกเหมือนรถไฟวิ่งไปไม่สุดทางก็เจอรางขาดเสียก่อน

เนื้อเรื่อง

พูดกันตรงๆ นึกว่าร้าน B.POP จะมีอะไรให้ตื่นเต้นมากกว่านี้ซะอีก

เพราะเห็นเริ่มเรื่องมาเหมือนจะยึดนิวาสสถานที่นี้เป็นสำคัญ

แต่กลับเป็นเหมือนแค่ทางผ่าน

ตัวโรงเรียนที่แบกรับบทบาทมากกว่าก็ไม่สมจริง

ยิ่งส่วนที่มีการจัดรางวัลให้ไปเที่ยวบ่อน้ำพุร้อนกันสองคน

โดยเฉพาะ ถึงกับ...มันอะไรของมันเนี่ยยย ไม่ได้มีที่มาที่ไปกับเขาเล้ย

อย่างน้อยถ้าเมะเป็นประธานนักเรียนเอย

ยังจะพอหาที่ลงได้หน่อยว่าใช้อำนาจเข้าคอรัปชั่น...เฮ้อ

เนื้อเรื่องโดยรวมก็ไม่มีอะไรแปลกใหม่

ความต่อเนื่องและรับกันของเหตุการณ์ต่างๆ ไม่สมบูรณ์ ติดๆ ขัดๆ

จะถูกใจก็เห็นจะเป็นฉาก - ปิ๊บ - ตอนท้ายสุด หุหุ

ไหนจะเล่นกันในห้องเรียนหลังจากมีประจักษ์พยานตอน

พากันไปสองคนมากมาย ไหนจะดึงทึ้งกันจนผ้าม่านขาด

ตัวละคร

ตอนแรกก็นึกชมชอบในความคิดที่จะไม่ฟรีเซ็กส์ของตัวละครตัวนี้อยู่

แต่อ่านๆ ไปการกระทำมันขัดต่ออุดมการณ์สุดกู่ กลายเป็น

ชะนีทารก...เด็กบ้า เอาแต่ใจ ในหัวก็คิดจะต่อต้านอย่างโน้นอย่างนี้

แล้วก็ไม่สู้คน ท่าดีทีเหลว ทำท่าเหมือนเด็กดี

อินโนเซนท์ประมาณ 'เก็บเวอร์จิ้นของเราไว้ให้คนๆนั้นคนเดียว...'

ถ้าคิดอย่างนั้นจริงแล้วจะวิ่งมาปล่อยเนื้อปล่อยตัวที่ผับทุกวี่ทุกวันทำบร้าอะไร

รู้ก็รู้อยู่ว่าคนอื่นคิดกับตัวยังไงก็ยังมานั่งดื่ม นั่งอ่อยให้เขาจีบ

ให้เขาหาโอกาสสบช่องข่มขืน

...สตอเบอร์แหลชัดๆ!!

และภาษาที่ใช้พูดอย่าง "ก็นะ" ที่เห็นอยู่บ่อยๆ ในเรื่อง

ยิ่งทำให้รู้สึกหมั่นไส้เป็นกำลัง

ว่าจะแอ๊บแบ้ววไปถึงไหนไม่ทราบยะพ่อคุณ

ตอนแรกก็ดื้อดึงดี๊ดี แต่ก็...อีกล่ะ อ่อนเป็นขี้ผึ้งเมื่อโดนลูบไล้

กลายเป็นเคะพุดดิ้งนิ่มดึ๋งน่าเบื่อทั่วๆ ไปจนได้

จะดีก็ตรงยังมีหิริโอตัปปะอยู่บ้าง...กับมาโซนิดส์ๆ

ส่วนเมะมันก็ซาดิสม์ดีแท้ ตอนที่ต้อง S ก็เต็มที่

มาดผู้คุมเข้มเต็ม 150 วิ่งมาเลย

ค่อยให้รู้สึกว่าสมกับชื่อเรื่องที่ดึงดูดให้ซื้อ

ถึงตัวละครหลักในการดำเนินเรื่องกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็น

มันจะไม่ได้เอี่ยวอะไรกับชื่อเรื่องเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งอ่านไป พลิกไปดูหน้าปกก็รู้สึกนอยมากๆ เลย

ด้วยความที่สร้างคาแร็คเตอร์ตัวเมะได้มั่นคงกับธีมเลยลด

ความรู้สึกอคติกับเคะแบบนี้ลงไปได้เล็กน้อย

...และการคงอยู่ของตัวละครนี้

นับว่าเป็นความประทับใจเด่นชัดที่สุดในเล่มก็ว่าได้

ตัวประกอบที่จ้องจะฮุบเคะอีกสองตัว

ก็เหมือนตัวกิ๊กกิ๊ววในขบวนการ 5 สีเป็นที่สุด

โดยเฉพาะเมื่ออ่านเจอคำว่า "อะ จ๊าก" แล้ววิ่งหนีไป =_=

ยังกับพระราม 9 คาเฟ่

ภาพประกอบ

ส่งเสริมอิมเมจสำหรับคาแร็คเตอร์แต่ละตัวได้ชัดเจนมาก

ด้วยปลายปากกาของอ.ชุนงิคุ เคะก็เป็นเด็กเอาแต่ใจที่น่าตบ

เมะก็ยียวนกวนประสาทได้ร้ายกาจตั้งแต่ปกยันหน้าสุดท้ายเลย

ความประทับใจ 6/10 

มอบให้จอมมารเมะไปเต็มๆ

ตัดฉับกับเคะชะนีทารก

และความฝันเฟื่องของเนื้อเรื่อง