จ้าวหัวใจ

จ้าวหัวใจ

( 主子 ) ,

คืนลอบสังหาร

( 今夜有刺客 )

Story : เฟิงน่ง

Illustration : หวางอี

Status : Thai Version by FU

Price : 250 Baht / issue ( Novel ) ,

50 Baht / issue ( Comics )

---------------------------

กว่าจะได้อ่าน...

(พร่ำบ่น แต่ไม่สปอยล์นะคะ)

พระพุทธเจ้าเจ้าคะฮิฯ 

ไม่เคยรู้สึกผิดต่อตัวเองเท่านี้มาก่อนเลยค่ะ

มันเป็นเรื่องที่ปรกติมาก ที่ฮิฯ จะเปิดดูตอนจบของเรื่องก่อนเสมอ

เพื่อดูว่ามันจบอย่างมีความสุขหรือไม่

เพื่อเพิ่มพลังวัตร และกำลังภายในให้อยากรู้ว่า

เนื้อเรื่องตรงกลางระหว่างจุดเริ่มต้นกับสิ้นสุดนี่มันเป็นอย่างไรหนอ

ถึงนำพามาสู่ข้อสรุปนี้ได้

แน่นอนสำหรับเรื่องนี้ก็เช่นกันเปิดอ่านทอล์ค...ข้ามสปอยล์...

ดูการ์ตูนแถม -- --

อ่านการ์ตูนแถม -- --'

พลิกมาหาเนื้อเรื่องตอนจบ -- --''

ไล่อ่าน...จากหลังมาหน้า T0T***********************

ตบะแก่กล้าที่ข้าน้อยบำเพ็ญเพียรมาหลายปี

จน(นึกว่า)ติดเป็นนิสัยมาถูกทำลายเอาวันนี้เองจ้าวหัวใจ...

เธอร้ายกาจนักค่ะสรุปคือ

ทำให้ต้องแอบวางทิ้งไว้หลายวันรออารมณ์เข้าที่เข้าทางก่อน

จึงมาเริ่มอ่านจากหน้าไปหลังได้ตามปกติค่ะ

---------------------------

กว่าจะมาเป็นเล่ม...

อุดหนุนนิยายค่ายนี้มาก็หลายเล่ม

เพิ่งจะสังเกตเอาวันนี้ว่าบนหน้าปกไม่ใส่หมายเลขเล่ม 1, 2 

จ่าเอาไว้แค่ตรงสันข้างและด้านใน เป็นส่วนที่ชอบมากค่ะ 

เพราะทำให้หนังสือหนึ่งชุดดูเป็นเนื้อเดียวกัน

ภาพประกอบ ...ของเล่มการ์ตูนช่างสวย

...จนมาหาที่ติเอาได้กับภาพประกอบในเล่มแทน ^^"

อาจจะเพราะด้วยความที่วาดลายเส้นในลักษณะพอร์เทรททั้งคู่

(ผิดกับปีศาจจิ้งจอกหิมะ ที่เล่มนิยายวาดเส้นนิย๊ายนิยาย

การ์ตูนก็วาดเส้นการ์ตู๊นการ์ตูน)

เรื่องนี้ภาพประกอบนิยายวาดเส้นหนักการ์ตูนวาดเส้นเบา 

อย่างน่าเอามาสลับกันมากมายโดยเฉพาะในส่วนการ์ตูน 

วาดรายละเอียดได้ยิบอย่างกับเม็ดทราย

เมื่ออ่านเทียบกันกับตอนพิเศษท้ายเล่มจบ

ชนิดช่องต่อช่องยิ่งรู้สึกเหมือนได้เห็นฝีเข็มบนพรมทอผืนโตทีเดียว

กับในส่วนของ เลย์เอาท์ ด้านใน ชอบมาตั้งแต่สี่ห้าเล่มก่อนหน้านี้แล้ว

ที่ตีกรอบเนื้อเรื่องแล้วคลุมไว้เหนือลายทั้งหมด

ขจัดปัญหาลายน้ำเข้ม-อ่อนไม่เพียงพอที่บังตัวหนังสือ 

ซึ่งก่อความรำคาญมาก-น้อย หรือจะเห็นว่าสวยดีได้

พร้อมกับคงความงดงามในส่วนของลายไว้นอกกรอบ

แบ่งสัดส่วนระหว่างเนื้อความ กับ ลายศิลป์ชัดเจน

อาจจะทำให้บางท่านรู้สึกว่าขอบเขตในการอ่านถูกจำกัด

แต่ฮิฯ ชอบค่ะ ทำให้ขอบหนังสือดูไม่ขาวโพลนหรือล้นจนเกินไป

และทำให้โฟกัสกับตัวอักษรมากขึ้น (ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะคะ ^^")

อีกทั้ง การแปล ที่พิถีพิถันเสมออาจจะเห็นว่าอวย 

แต่ทั้งหมดที่กล่าวถึงแสดงให้เห็นชัดเจนว่า

ทางกลุ่มเอาใจใส่กับคำติชมของผู้อ่านเสมอ

และพยายามแก้ไขแม้ในจุดเล็กน้อยแค่ไหน 

เพื่อให้หนังสือถึงมือผู้รับอย่างสมบูรณ์ที่สุดในด้านรูปธรรมก็ดี นามธรรมก็ดี 

คนอ่านปลายทางได้เห็นทุกครั้งก็รู้สึกขอบคุณทุกครั้งค่ะ

---------------------------

กว่าจะมาเป็นเรื่อง...

'เนื้อเรื่อง = ตัวละคร' มากเกินไปหน่อยค่ะ 

มีบางจุด เช่น ที่มาของเมะ และ ชีวิตหลังจากนั้นดูจะเลื่อนลอย 

เหมือนพยับหมอกมากค่ะ 

ก็ทราบอยู่ว่าคุณเฟิ่งน่งหลงเคะรักเคะเป็นชีวิตจิตใจ 

สำหรับคู่แฝด ทาสหัวใจ-จ้าวหัวใจ นี้ 

เสาหลักของเรื่องถูกเทลงไปด้านเคะชนิดตาชั่งเอียงข้างทีเดียว 

เรื่องอื่นๆ 'พระเอก-นายเอก' ยังเป็น 'ตัวเอก' พร้อมกัน 

แต่สองเรื่องนี้เหมือนกับมี 'เคะ' เป็นตัวเอกอยู่คนเดียว 

พออ่านตอนแรกๆ ก็คิดว่าเป็นแค่ เคะ ซึนๆ อย่างผิวเผิน 

การนำปมโอรสสวรรค์มาใช้ สร้างปม ปูมหลัง 

และมิติตัวละครได้อย่างยอดเยี่ยม 

เนื่องจากไม่อาจเถียงได้ว่าคนจะโตมาอย่างไร 

มันก็ขึ้นอยู่กับเบ้าหลอมนั่นเอง 

ปมที่สองก็คือการที่เคะผ่านผู้หญิงมาแล้ว ฮองเฮา สนมนางในพร้อม 

ได้รู้รสชาติของการเป็นผู้กระทำมาโดยตลอด 

น่าเสียดายที่ไม่ได้ถูกกล่าวถึงมากนัก 

เพราะน่าจะเป็นส่วนที่ทำให้ตัวเนื้อเรื่องดูหนักแน่นมีเหตุมีผล 

ของที่มาที่ไปในแต่ละการกระทำมากขึ้น 

สามารถสร้างอารมณ์เจ็บปวด โศกเศร้าสาหัสได้มากกว่านี้ 

นี่ขนาดว่าเคะยังดูซึนๆ ล้วน อะไรก็โอรสสวรรค์ 

ยังแอบทำให้คนอ่านปลื้มในบทท้ายที่กล่าวว่า 

" ชางนั่ว ข้าเคยพูดว่าจะไม่พบเจ้าอีกตลอดไป

โชคดีที่ตลอดไปของข้า...ใกล้จะสิ้นสุดลงเสียที " 

ประโยคนี้... ฮิฯ ตายคาที่ทันทีเลยค่ะ

สามารถเอาลักษณะของฮ่องเต้ที่มักลั่นวาจาว่า'ตรัสแล้วไม่คืนคำ' 

กับ...เรียกว่าอะไรดี 

ความรู้สึกกระหายหนักที่อยากจะเรียกคำนั้นคืนย้อนเวลากลับมา 

ได้ซาบซึ้งท่วมหัวใจดีแท้ 

เมะ นี่ก็อ่านแล้วได้แต่รำคาญ เริ่มแรกยังไม่เท่าไหร่ 

เป็นเจ้าชายต่างรัฐ มาเจริญสัมพันธไมตรี รวย หล่อหน้าตาดี 

วรยุทธแข็งแกร่ง บลาๆๆ(อ่านไปพยักหน้าหงึกหงัก อืมๆ) 

แต่พอตอนจบ... 

แล้วพ่อช่างนั่วนี่จะไปอยู่ไหน??? 

ไม่กลับบ้านกลับเมือง??? 

ว่อบแว่บหลบหลีกเข้าออกบ้านศรีภรรยาจนสละบัลลังก์??? 

เอาเงินที่ไหนกิน??? (แม้จะพอกล้อมแกล้มได้ว่าเป็นเจ้าชายก็เถอะ) 

ชีวิตประจำวันเมื่อไม่ทะเลาะกัน นอนจมฝุ่นใต้เตียง??? 

แล้วงานแกล่ะ??? 

...โธ่ถัง กะละมัง ปี๊บ โอ่ง... 

อย่างน้อยเอากำปั้นทุบดินอะไรไปก็ได้ให้คนอ่านได้หายข้องใจ 

กับชีวิตความเป็นอยู่ของพ่อนี่หน่อยเถอะ --'-- 

ที่น่าเสียดายอีกอย่างคือ บทสนทนาระหว่างเมะเคะน้อยจนใจหาย 

ทั้งที่เมะแกล้งโง่ แกล้งหยอด แกล้งยั่ว ปั่นหัวได้สนุกนักเชียว

สรุป... สนุกมากกกกกค่ะ

ฮิฯ ออกจะชอบจ้าวหัวใจมากกว่าทาสหัวใจนะคะ

ยิ่งหลังๆ เหมือนได้สัมผัสเสี้ยวหนึ่งจากรักไม่ได้ลิขิต

เรื่องใหญ่ใจความคล้ายกันมาก แต่ความจี๊ดดดดดด ยังไม่เจ็บเท่าค่ะ