Silent Desire ไฟปรารถนา

Silent Desire ไฟปรารถนา( ひそやかな情熱 )

Story : Toono Haruhi
Illustration : Enjin Yamimaru

Status : Thai Version by FY
Price : 260 Baht

------------------------------

ไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นอะไรมือซ้ายหยิบนิยายมาอ่าน...ซึน

มือขวาฉกการ์ตูนมากาง...ซึน

ปล่อยสองมือแล้วเอนตัวลงดูหนัง...ซึน

ทำไมฮิฯ ตะกายไปทางไหนก็รู้สึกว่ามีความซึนอยู่รอบตัวก็ไม่ทราบค่ะ TvT

เคยพูดทีเล่นทีจริงว่างานของอาจารย์ Tono Haruhi เหมือนเสี่ยงโชค

เท่าที่มีแปลในไทย นับนิ้วได้น่าจะเกือบสิบเรื่อง

มีเรื่องที่เขียนได้เลิศรส พอเหมาะพอดี กล้อมแกล่มอ่านได้ ปะปนกันไป

แต่ก็ไม่เคยมีเล่มไหนที่อ่านแล้วเสียดายเงิน

จากเรื่องแรกที่เคยประทับใจเข้าอย่างจัง...ดอกไม้ในมือโจร (ซึน)

มาสู่เรื่องนี้ที่กระทบใจดังแผ่วเบา...Silent Desire ไฟปรารถนา (นี่ก็ซึน)

------------------------------

กว่าจะมาเป็นเล่ม

การแปล... ขอใช้คำว่าสละสลวยเลยค่ะ

ไม่ใช่การใช้คำที่งดงาม เยิ่นเย้อ ไปทุกอิริยาบท

แต่เป็นการเลือกใช้ความอ่อน-แข็ง-กระด้าง-นุ่มนวลของแต่ละฉากได้ดีมาก

โค้งที่ควรโค้ง ตรงที่ควรตรง

อ่อนหวานที่ควรอ่อนหวาน ร้อนแรงที่ควรร้อนแรง

นึกไปถึงคำที่เมะชอบใช้ว่า "ใช้คนให้ถูกงาน"

ผู้แปลท่านนี้ก็เลือก "ใช้คำได้ถูกเวลา" จริงๆ ค่ะ

โดยเฉพาะบทอัศจรรย์ที่มีน้อย

แต่อ่านตรงไหนก็หน้าร้อน เนื้อเต้นไปหมด XQQQ

ส่วนคำพิมพ์ผิดมีประมาณสิบคำค่ะ

รูปเล่ม สวย ได้มาตรฐานค่ะ จะมีก็แต่ pin-up ที่ดูแปลกหน่อย

คือมีขอบสีน้ำตาลด้านในที่เอามาปิดตัวอักษร original หนาไปหน่อย

ทำให้รูปที่มาเกือบเต็ม (ขาดเท้าเคะไปนิดนึง)

ดูเสียดุลยภาพค่ะภาพมันเทซ้ายมาเลย

ถ้าแถบปิดตัวอักษรสีน้ำตาลบางกว่านี้ คงรู้สึกเฉยๆ ค่ะ

(ทางผู้จัดทำบอกว่าการที่ภาพเทซ้าย เพื่อไม่ให้ตัวภาพโดนกิน

เวลาไสกาวเข้าเล่มค่ะ จึงผลักภาพออกมาทางซ้ายเพื่อให้ผู้อ่าน

ได้อิ่มอรรถรสของ pin-up ที่สมบูรณ์)

ด้านภาพประกอบ ปกนี่สวยเหมือนภาพสีน้ำเลยค่ะ

ดูไม่ตั้งใจดี (ไม่ใช่ชุ่ยนะคะ ^^")

ใช้สีโทนเย็น แต่เร่าร้อนได้ แบบว่า...อาจารย์เอ็นจินค้าาา >O<)bbbbbbbb 

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำได้ยังไง 

แต่ภาพประกอบด้านใน... 

ฮิฯ ว่าสกรีนโทนในบางภาพ ดูแปลกๆ ยังไงบอกไม่ถูก 

คือตัวเนื้อภาพดูยั่วยวน แต่สกรีนโทนเหมือนฉากโดยต่อย =.= ???? 

ในส่วนของ artwork ชอบชื่อเรื่องที่อยู่ในมุมซ้ายล่าง (แบบเดียวกับสันปก)

กับเส้นคั่นระหว่างบทค่ะแม้จะเป็น font เดียวกับหน้าปก

แต่พอเอามาเรียงเป็นบรรทัดเดียวแล้วมีเส้นขีดข้างล่าง

ต่อมาจากตัว D ลากผ่านใต้คำว่า Silent แล้วเส้นหนา

มีการบิดเบี้ยว คอดบางในส่วนต้น ดูแสดงออกถึงความไม่มั่นใจแต่ไม่มั่นคง

(มั่วถั่วได้เรื่อยค่ะ กรุณาอย่าใส่ใจ)

------------------------------

กว่าจะมาเป็นเรื่อง

แค่ ชื่อเรื่อง ก็เหมาะเจาะเหลือเกินแล้ว สื่อตรงถึงเนื้อหา

การดำเนินเรื่องบุคลิกตัวละครอย่างชัดเจน เหมือน spoil แต่ก็ไม่ spoil

ที่ว่าเหมือนคือเมื่ออ่านจบแล้ววกกลับมาดูจะรู้สึกว่า spoil มากอย่างแนบเนียน

แต่แน่ล่ะ คนที่ยังอ่านไม่จบก็...อะไรชื่อเชยๆ ธรรมดา -- --

เวลาอ่านนิยายสมัยนี้ หลายเรื่องแทบจะไม่พูดถึงในส่วนนี้เลย

คือ ช่องว่างของเวลา ในเรื่อง

ทำให้รู้สึกว่าดำเนินเรื่องเร็วเกินไป ตัวเอกยอมรับความรู้สึกเร็วเกินไป

เหตุการณ์นี้เกิดเร็วเกินไป จนถึงเวลาที่เร็วเกินไป

ในการเปิดเผยสิ่งที่หยอดไว้ตั้งแต่ต้น

ความเร็วมีตั้งแต่ 1 วันจบ, 3 วันจบ,

สองอาทิตย์จบ, 1 เดือนจบ ภายในเล่มเดียว

และส่วนใหญ่ถ้ามีเรื่องราวยาวกว่า 3 เดือน

อย่างเช่น พอจากกันไปอีก 4 ปีมาพบกัน ก็มักจะวางไว้ในบทจบสรุปแล้ว

3 ใน 4 ของเนื้อเรื่องก็ยังเกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้นอยู่ดี

สิ่งที่มีเสน่ห์ในเล่มนี้และทำให้รู้สึกว่ายอมรับพฤติกรรมของตัวละครได้

คงจะเป็นช่องว่างของเวลานี้เองค่ะ

อาจารย์ได้วางระยะเวลาดำเนินเรื่องไว้กว้างมากกว่าหลายเรื่องพอสมควร

ตั้งแต่เปิดเรื่องมา กว่าเคะจะได้ลุกขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บสาหัส

ทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราวก็เกือบสองอาทิตย์

ทำงานบ้านอีกร่วมเดือนจนเกิด Conflict ของเรื่อง

เคะก็มีงานทำอีกเกือบปี (หรือครึ่งปี) จากนั้นมาอยู่กันว่างๆ อีก 4 เดือน(ละมั้ง)

...กว่าจะจบเรื่องได้กินเวลาร่วม 2 ปี

ยิ่งคิดตาม Theme ของเรื่องว่า Silent Desire แล้ว

การที่ต่างฝ่ายต่างเก็บงำความรู้สึกของตัวเอง

คำน้อยออกจากปากสักนิดก็ไม่มีได้แต่ตะโกนกู่ก้องร้องดังอยู่ในใจจนแทบบ้า

ใช้เวลาเป็นสิบๆ เดือนช่วงเวลาเป็นเหตุเป็นผลของความกดดันนี่ล่ะค่ะ

ที่ทำให้การกระทำต่างๆ ยอมรับได้

และเมื่อถึงเวลาระเบิดออกมา ก็รุนแรง สะเทือนอารมณ์ได้ดีทีเดียว

ตัวประกอบ ที่ประทับใจที่สุดเห็นจะเป็นโคไซ...(ซึนอีก)

ยากุซ่าที่เลี้ยงนายเอกเป็นเมียน้อยมาสิบปี

ย่อมไม่ได้มีเพียงความรักใคร่ใหลหลงธรรมดาฉากที่ปรากฏตัว

หลังจากมอบเคะให้กับเมะไปแล้ว

เขาก็ได้มาเยี่ยมเยียนถึงความเป็นอยู่ของเคะ

เป็นการมาที่น่าจะแฝงด้วยความรู้สึกสับสนหลายอย่าง

ไม่ว่าจะเป็นความอาลัย อยากขอตัวคืน ปล่อยไป

แต่สุดท้ายเขาก็กลับยอมรับกับคำตอบสั้นๆ คำเดียว

"  นึกโกรธแค้นฉันบ้างรึเปล่า ? "

"  ไม่เลยครับ "

จากนั้นก็ไม่ถามอะไรอีก และลากลับ

ความประทับใจในฉากนี้

ก็คือการแสดงออกถึงความรักของคนปากแข็งทั้งสามพร้อมๆ กัน

การปกป้องภายใต้ทิฐิของเมะ

ความปรารถนาที่จะได้อยู่ด้วยกันของเคะ

และความรักของโคไซ ที่ได้เห็นคนที่ตนรักมีชีวิตที่ดี

แม้อีกฝ่ายไม่เคยรักตน แต่แค่ได้รู้ว่าไม่โกรธแค้นเคืองกันก็พอใจ

เป็นความรักที่ยกระดับขึ้น มากกว่าฉันท์คนรัก

แผ่ขยายครอบคลุมไปถึงฐานะของพ่อ ของผู้ปกครอง

ของเจ้านาย ที่อยู่ร่วมกันมานับสิบปีด้วย

ส่งผลให้เป็นฉากที่ประทับใจเป็นที่สองของเล่มเลยค่ะ ^^,, 

พ่อตัว พระเอก ก็เช่นกันค่ะ นอกจากจะ(ซึนอิ๊บเอ๋ง) แล้ว

ยังพยายามซ่อนความซึนเอาไว้ เกือบจะแนบเนียนอีกต่างหาก

ในขณะที่ให้นายเอกเกือบจะจับไต๋เอาได้เรื่อยๆ

ส่วนที่น่ารักมากของ เคะ นอกจากความดีในตัวแล้ว

(อันที่จริงความดีในตัวเคะนี่ ฮิฯ อ่านแล้วรู้สึกตะขิดตะขวงใจ

เหมือนว่าอันที่จริงเธอก็ปล่อยๆ ชีวิตไปเป็นขยะตามน้ำชอบกล

ภายในจิตใจอื้อหือดื้อดึงต่างๆ นาๆ เอาเข้าจริงๆ ก็ก้มหน้ารับคำสั่งงุด

เหมือนกับความใจดีที่เกิดขึ้น

มันอยู่ที่เหตุการณ์จะพาไปตกเอาตรงไหนก็ตามแต่มากกว่า เลยทำๆ ไป)

เธอยอมเป็นช้างเท้าหลังที่ดี เป็นศรีภรรยา

ขนาดที่ว่ารู้ไต๋เขาหมด(ในตอนพิเศษ) ก็ยังดีใจเงียบๆ

ไม่บอกเมะให้กระโตกกระตากว่า 'นี่แน่ะ รู้หมดแล้วนะ'

แต่บอกกันด้วยใจ ด้วยร่างกาย...

เป็น Silent Desire จริงๆ ค่ะ

ฮิฯ ชอบนะคะ สำหรับคู่นี้ และมั่นใจว่า

เรื่องนี้ไม่ใช่หนังสือที่อ่านแล้วเลยผ่านลืมไปตามกาลเวลาเล่มหนึ่ง

เพราะแม้พล็อตจะดาษดื่น แต่เนื้อเรื่องน้ำเน่าได้

โดยตัวละครไม่มีน้ำตาตกหกเรี่ยราดมากมาย

ตัวละครยอมอกไหม้ใส้ขมแบบนี้ เจออยู่ไม่กี่เรื่องค่ะ

สรุป แล้ว จุดที่น่าประทับใจของเรื่องนี้

คงเป็นอย่างที่อาจารย์โทโนะว่าไว้ล่ะค่ะ

เรื่องของความรัก...ที่ไม่ยอมให้คำว่ารักได้พูดออกมา XP

ปล. อาจสังเกตเห็นว่าเขียนเรื่องของเมะ-เคะน้อยไป...

นั่นเป็นเพราะโดนตัวประกอบขโมยซีนนั่นเองค่ะ